رباعیات خیام

 از آمدنم نـــبود گــردون را ســود         وز رفتن من جاه و جلالش نفزود

 وز هیچکسی نیز دو گوشم نشنود        کین آمدن و رفتنم از بهر چه بود

 بنگر زجهان چه طرح بربستم،هیچ     وز حاصل عمر چیست در دستم، هیچ

 شمع طربم، ولـی چو بنشـستم،هیچ     من جام جمـم،ولـی چو بشکـستم،هیچ

 افسوس که بی فایده فرسوده شدیم       وز داس سپهر سرنگون، سوده شدیم

 دردا و ندامــتا، کـه تـا چشــم زدیم       نـابوده به کـام خـویـش ، نـابوده شدیم

 جامیست که عقل آفرین می زندش     صد بوسه مهر بر جبین می زندش

 این کوزه گر دهر چنین جام لطیف     می سازد و باز بر زمین می زندش