تنهای بعد از تو

چه تا ریک و چه دلگیرم در این شبهای بعد از تو

به زخمی خو گرفتم، زخم نا پیدای بعد از تو

منم با یک سبد آوازهمراهی، تو تنهایی

و من حالا به فکرم ، فکر یک تنهای بعد از تو

و شعرم شاخه تنگ قفسهای منِ من شد

غزل ، این یار دیرینه که شد آوای بعد از تو

و چون رودی که گم کرده خَم دریایی خود را

نمی دانم چه باید کرد ، فرداهای بعد از تو

تو صبحی در شب یلدای من بودی، ولی اینک

چه تاریک و چه دلگیرم در این شبهای بعد از تو