همسفر خاموش
شعرهمسفر خاموش
شعرکیش و مات
واضح و روشن بود
آخر بازی چیست
مرگ من حتمی بود
جای هیچ حرفی نیست
به یقین می دیدم
راه من بیراه است
همه گفتند نرو
دل ولی رختش بست
همه روز و همه روز
گرم بازی بودم
مست مست از بازی
شب چه خوب آسودم
مهره اول را
من جلو می راندم
عشق او کورم کرد
هی غزل می خواندم
وه چه لذت دارد؟!
شمع پروانه شدن
سوخت و آخر کار
مست پیمانه شدن
وه چه لذت دارد؟!
چشم او می دوزد
مهره ام می لرزد
مهره ام می سوزد
وه چه کس می داند؟!
که چه لذت دارد
تن تو تب دار است
ابر باران دارد
بازیم بازی مرگ
مهره ای خاموشم
لیک سرشارم و مست
با او هم آغوشم
رخ او می دوزد
به رخم دیگر بار
یک قدم هم پیش تر
و دوباره تکرار
تب بازی با او
تپش قلبم شد
مرگ من حتمی بود
ولی... انگار نشد
آری امروز آری
آخر بازی شد
کیشم و مات اما
قلب من راضی شد...
مینوسا
گله خویش
دل ریش
به پیش که برم؟
دردم از یاران نیست
دردم از باران نیست
دردم از جور زمان
از مه و طوفان نیست
من خودم زخم دل ریش خودم
حکم باطل ندهم من علیه مرداب
من اگر تا دل مرداب روم
گنه مرداب است ؟
که مرا می بلعد؟
که مرا می نوشد؟
گنه طوفان چیست؟
من اگر خانه ی خود روی آب می سازم
من اگر خیس و رهم گر گلی و بارانیست
گنه باران نیست
چتر من چتر زمستانی نیست
گل نباید که فدای من دلداده شود
تشنه باران است
گله خویش
دل ریش
به پیش که برم؟
من خودم زخم دل ریش خودم
یار اگر نیست گنه کار نبود
عیب کار از من و این عقل خطا کار من است
گنه از سنگ نبود
گنه از رنگ نبود
گنه از مه
گنه از ره
گنه از ساز بد آهنگ نبود
حکم باطل ندهم من علیه مرداب
به غلط باخته ام دل به دیدار سراب
من خودم زخم دل ریش خودم
گله خویش
دل ریش
به پیش که برم؟
مینوسا
