گر  وصل  آن  نگار   میسر   شود  مرا  

از عمر باک نیست که در سر شود مرا  

تسخیر  روی  او  به  دعا  می کند دلم  

تا   آفتاب   و   ماه   مسخر  شود   مرا 

روزی  که  کاسه  سرم از خاک پر کنند 

از  بوی   او   دماغ   معطر   شود   مرا 

آن  نور  هر  دو  دیده اگر می دهد رضا 

بگذار تا دو  دیده به خون  تر  شود  مرا 

هر ساعتم  چنان  کند  از  غصه پایمال 

کز دست او  فغان به فلک بر شود مرا 

مشکل شکفته گرددم از وصل او گلی 

لیکن چه خار ها که به دل در شود مرا 

این درد سینه سوز که در جان اوحدیست 

از تن شگفت  نیست  که  لاغر  شود  مرا 

  اوحدی مراغه ای