همسفر خاموش
شعرهمسفر خاموش
شعر
بی تو به سر نمی شود
بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود
دلم اگر به دست تو به نیزه ای نشان شود
برای زخم نیزه ات سینه سپر نمی شود
صبوری و تحمل ات همیشه پشت شیشه ها
پنجره جز به بغض تو ابری و تر نمی شود
بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود
به فکر سر سپرد نم به اعتماد شانه ات
گریه بخشایش من که بی ثمر نمی شود
همیشگی ترین من لاله نازنین من
بیا که جز به رنگ تو دگر سحر نمی شود
بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود
حرف دل
بنام آنکه گل را آفرید تا بلبل برای درد دل کردن منت بیگانگان نشکد
اگه سبزم، اگه جنگل،اگه ماهی، اگه دریا،اگه اسمم همه جا هست، روی لبها،تو کتابا،اگه رودم رود گنگم،مثل بودا اگه پاک،اگه نوری به صلیبم، اگه گنجی زیر خاک... واسه تو قد یه برگم** پیش تو راضی به مرگم
اگه پاکم مثل معبد، اگه عاشق مثل هندو، مثل بندر واسه قایق، واسه قایق مثل پارو،اگه عکس چهل ستونم،اگه شهری بی حصار،واسه آرش تیر آخر، واسه جاده یه سوار... واسه تو قد یه برگم** پیش تو راضی به مرگم
اگه قیمتی ترین سنگ زمینم، توی تابستون دستای تو برفم،اگه حرفای قشنگ هر کتابم،برای اسم تو چند تا دونه حرفم،اگه سیلم پیش تو قد یه قطره،اگه کوهم پیش تو قد یه سوزن،اگه تن پوش بلند هر درختم، پیش تو اندازه دکمه پیرهن... واسه تو قد یه برگم** پیش تو راضی به مرگم
اگه تلخی مثل نفرین، اگه تندی مثل رگبار،اگه زخمی، زخم کهنه،بغض یک در رو به دیوار،اگه جام شوکرانی، تو عزیزی مثل آب،اگه ترسی، اگه وحشت، مثل مردن توی خواب... واسه تو قد یه برگم** پیش تو راضی به مرگم
عنوانش با خودت
خداوندا؛ تو می دانی که انسان بودن در این دنیا چه سخت و دشوار است و چه رنجها میکشد آنکس که انسان است و از
احساس شر مسار.
خداوندا؛ در کودکی به من آموختند که دیگران را دوست بدارم . ولی اکنون که یکی را دیوانه وار می پرستم می گویند که عشق
و دوست داشتن سوء تفاهمی است که با گفتن متا سفم تمام می شود.
با این حال: « گذشته فریبم داد»« حال آزارم می دهد»« وحشت دارم از آینده»
فال حافظ
لبــش می بوســـم و درمی کشـــم می بـه آب زند گـــا نـــی بــرده ام پـــی
نه رازش مــی توانــم گفــت با کـــس نـه کــس را مــی توانـــم دیـد با وی
لبش می بوسد و خون می خورد جام رُخــش می بیند وگل می کــند خـوی
بـده جــام مــی و از جــم مــکن یـــاد که می داند که جم کی بود و کی کی
بزن در پرده چنــگ ای مـاه مطــرب رگش بخــراش تا بخــروشـم از وی
گــل از خلــوت به بــاغ آورد مســند بساط زهـد همچـون غنــچه کن طی
چو چشمش مست را مخمـور مگذار بیــاد لـعلــش ای سـاقــی بـده مــی
نجــوید جــان از آن قــالب جـدایــی که باشد خون جامش در رگ و پـی
زبانت درکــش ای حـافظ زمــانـــی حـدیـث بــی زبـانـان بشــنو از نــی
پرواز را ...........به ........خاطر بسپار
|
و تو ای خدا ! در آن سکوت و انزوای محض در آن عرش بی پایان دیگر اندیشه مکن که چگونه رقم زنی حکایت فرجام ما را که اینبار خود به سویت آمده ایم ! | ||||
|
****************************************************
| ||||
در بهار این کوچه
چه قدر گم شده باشم و
پیدا نشده باشم خوب است؟
در پاییز این خیابان
چه قدر نتوانسته باشم
آرزوهایم را از باد پس بگیرم
خوب است؟
و چه قدر شعرهایم را
در این خانه
_همین خانه _
پای همین خرمالوها
چال کرده باشم، خوب است؟
به گمانم
می شد فقیرترین باغ ها را
دوبار و هر بار هفت پاییز
با آنان
چراغانی کرد
و بیش از این و
شاید
آنقدر خیلی بیش از این
که می شد جرات کرد و با آن
به اجرای دیگری از لبخند تو
همسفر
هرجا که سفر کردم، توهمسفرم بودی
وز هر طرفی رفتم، توراهبرم بودی
با هر که سخن گفتم،پاسخ زتو بشنیدم
برهرکه نظرکردم، تودرنظرم بودی
هرشب که قمرتابید،هرصبح که سرزد شمس
در گردش روز و شب، شمس و قمـرم بودی
در خنــده من چـون گل، در کنـج لبم خفتـی
در گریه من چون اشک، در چشم ترم بودی
چون طرح غزل کردم، بیت الغزلم گشتی
چون عرض هنر کردم، زیب هنرم بودی
آواز چو می خواندم،سوز تو به سازم بود
پرواز چو می کـردم، تو بال و پرم بودی
هرگز دل من بر تو، یار دگــری نگزید
گر خواست که بگزیند، یار دگرم بودی
سرمد به دیار خود، از ره نرسـیده گفت
هر جا که سفر کردم، تو همسفرم بودی