از صبــح ازل شاهد و مشـهـود علی بود                     از شام ابد عابد و معبـــود علی بود

در درگـه حــق ســاجـد مسجـود علی بود                     تا صورت پیــوند جهـــان علی بود

شاهی که سخی بود و جـلی بود علی بود                     مرات جمـــال ازلـــی بود علی بود

اربـاب و شـه لــم یـزلـــی بــود علی بود                     سلطان سخا و کرم و جود علی بود

 

 

تو صفاد ده عشق و صفای منی          تو فرشته باغ و سرای منی

تو نمـک زن شـور و نـوای منی          تو بقـا  تو نشـان بقـای منی

تو بـرون  زتصـرف آب و گلی          تو نشاط روان و فروغ دلی

تو به دیده منی  تو به سینه گلی          تو تجسم عشق وصفای منی

                          تو دلیل وجود خدای منی

تو نــوا گـر مستــی ما شـده ای           تو خدا نه که نورخداشده ای

عجبـا عجبـا که چه ها شـده ای           تو نه قبله که قبله نما ی منی

                          تو دلیل وجود خدای منی

هر روز دلم به زیر باری دگر است در دیده‌ی من ز هجر خاری دگر است
من جهد همی‌کنم قضا می‌گوید               بیرون ز کفایت تو کاری دگراست

* * *

جز نقش تو در نظر نیامد ما را جز کوی تو رهگذر نیامد ما را
خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت             حقا که به چشم در نیامد ما را

 

گفتی که:

           چو خورشید زنم سوی تو پر

                                                   چون ماه شبی می کشم از پنجره سر

 

اندوه که خورشید شدی                           تنگ غروب...

افسوس که مهتاب شدی                          وقـت سحـــر...

        

محصول عشق

 

آنکه

      عشق 

              می کارد

 

                   اشک درو می کند               

  

                  

                      

دلم گرفته

دلم گرفته است وازهرچه شعرسیرشدم              و مثـل کـودکـی خـود بهــانه گیــر شدم

شناســـنامه همیـــشه دروغ مـی گـــوید              تمـــام  آئیـــنه ها  گفــته اند  پیـــر شدم

و گـامـهای عصــا پوش خـوب فهمـیدند              که جاده گم شد و من عاقـبت کویر شدم

سرم بلند اگـر بود جستــجوی تو داشت              تورفته ای ومن غریبانه سربه زیـرشدم

ضــیافت من و باران همیـشه بـر پا بود              اتاق فاصله داشت باز گوشه گیــر شدم

خیـال شعــر نداشـتم تو در خیال منــی               دلم گرفته بود وبه این شعرناگـزیرشدم

 می خواهم از باهم بودن حرف بزنم میخواهم از با تو بودن بگویم از اینکه
  چه لذتی داره گرفتن دست گرم تو غرق شدن در نگاه مهربانت.
  میدانم حضور تو در زندگی من ریشه دوانده ومن حیران حضور ت و در وجودم هستم
  باز می خواهم برایت بنویسم از نوشتن خسته نمی شوم . . . . . چون مخاطبم تو
  هستی چون می خواهم از عشق بگویم.
  امشب باز هم برای تو می نویسم ..... آری تو  باز هم تو  فقط تو 
  برای تویی که آبی ترین آبی ها هستی
  هنگامی که با چشمان پر تمنا به دنبال واژه ای برای گفتگو با تو می گردم  
  آن هنگام که تمام توان باقی مانده ام برای گفتن چند حرف ساده از چشمانم بیرون می زند
  دیگر احتیاجی به گفتن و خواستن نیست چشمانم با تو می بینند و لبانم با تو می گویند
  من همیشه خیال می کردم که خودم را می شناسم و می دیدم که نوع نگاهم با بقیه متفاوت است
  خیال می کردم که متفاوت هستم و راستش بیشتر دلم می خواست که اینطور باشم 
  دلم میخواست نکته و کانونم تو باشی و از سر همین موضوع به خودم می پیچیدم
  حال میبینم نسبت به همه چیز احساس تازه ای یافته ام چرا که تو لطیفترین احساسات مرا بر انگیخته ای
  . . . .
  در گذشته عشق برای من واژه ای نا شناخته بود اما حالا می بینم که در اعماق وجودم ، هر بافت ، هر عصب
  هر هیجان ، هر احساس من در التهاب است در شور شگفت انگیز .... عشق
  حال دریافتم که عشق ما حتی از آنچه در رویاها می دیدم نیز زیبا تر است و آن عشق تنها از آن‌‌ٍ توست
  من عاشق تو هستم. . . . تو همان ستاره در اوج آسمان رویاهایم هستی که من هر شب تو را در آسمان رویایم می بینم
  و تو نیز با حضورت شبم را روشن می کنی و با درخشندگیت مهتاب را گوشه گیر
  بدون تو همیشه ویرانم ، آبی تر از وجود تو پیدا نمی شود
  دریا بدون تو معنا نمی شود اما. . . . افسوس که بین ما فاصله ای است ، فاصله ای که عشق من وتو را زیر سوال می برد
  عاشقت هستم اما فاصله بین من و تو این رنگ عشق را کم رنگ و اسیر خودش کرده
  ولی من همان آسمانم که عاشق تو هستم ای دریا

یارا به دلم نشانه از توست

یارا به دلم نشانه از توست
 

وین زمزمه ی شبانه از توست

 آوای تو خفته در دل چنگ
 

شور غزل و ترانه از توست
 

هر شب منم و ستاره ی اشک
 

وین گوهر دانه دانه از توست
 

با آنکه جوانی ام بسر شد
 

در باغ دلم جوانه از توست
 

هرگز ز در تو رخ نتابم
 

سر از من و آستانه از توست
 

در پای تو جان سپردن از من
 

در من غم جاودانه از توست
 

جان را بطلب بها نخواهم
 

گر نار کنی بهانه از توست
 

خالیست دل ای کبوتر من
 

پرواز آشیانه از توست
 

بازآ که فرشته ی زمانی
 

ای ماه زمین زمانه از توست
 

دور از تو دلم چو شب سیاه است
 

ای ماه بیا که خانه از توست
 

از عشق تو نغمه خوان شهرم
 

غمناله ی عاشقانه از توست
 

شادم که ز بوسه های گرمت
 

بر روی لبم نشانه از توست
 

در شعر یگانه ی زمانم
 

وین منزلت یگانه از توست

 

با تو یــار شوم

                   بـاش تـا موســم گـل با تو به گلــزار شوم 

فصـــل دیــدار شــود ، قاصــدِ دیــدار شوم

 

از سکــوتِ دلِ محتــاطِ  مـن آزرده مبــاش

خلـوتـی نیست کــه  گـوینــده اســرار شوم

 

مــن به پـایـانِ غـــم و اُوج سـلامـت برسم

آن زمــانی که به درمــانِ تـو بیمــار شوم

 

ماه چشمــان توچون روشنــیِ  خواب شود

برمن ازخوابِ توسخت است که بیدارشوم

 

میـوۀ عشقِ تو سنـگین شده بر شـاخـۀ دل

مـرگِ مـن بـاد اگــر بـی تو سبکــبار شوم

 

زیــرِ بــاران مصــائـب کــه ببــارد دائـــم

چتــرِ گیسـویِ تـو را از تـو خـریدار شوم

 

عطــرِ لبخندِ تو را گــر به کف آرم روزی

دست شویـم ز سراینـدگـی ، عطــار شوم

 

طاقِ ابروی تو کو؟چوبۀ این دار کجاست؟

تـا کـه در سـایۀ مژگــانِ تـو بر دار شوم

 

عشق، دریا و توطوفان ومنم چون کشتی

می روم تا کـه به خشـمِ تـو گرفتـار شوم

 

آرزویم همه این بود و همیـن است هنوز

که تـو را یار ببینم... که تـو را یار شوم

 

عشــــــق

عشق یعنی مسـتی دیوانــگی  

عشق یعنی با جهان بیگانگی

                                عشق یعنی شب نخفتن تا سحر

                                 عشق یعنی سجده ها با چشم تر

عشق یعــنی سـر به دار آویخـتن

عشق یعنی اشک حسرت ریختن 

                                  عشق یعنی در جهـان رسـوا شدن

                                                       عشق یعنی مست و بی پروا شدن

                     

 عشق یعنی سوختن یا ساختن

 عشق یعنـی زندگــی را باختن