قاصدکها

دوباره قاصـد ک ها پـر گشـودند
 سیاهی زیـن شب تیــره زدودند

 
نسیــم عشـــق بـازآوردشــان باز
به سوی شهــر آنـان را به پرواز

 
سخن از عشق بودی در دم آغاز
پسین دم هم به نام عشـق شد باز

 
کنــار پنجـــره از پشـت شیــشه
 لبــان بســته ام مانــده به کوچه 


 ز چشمم می کنـم این مویه آوا
دوباره قاصدک هـا قاصدک ها

                      رسول نجفیان

باز شب آمد

باز شب آمد و چشمم ز غمت دریا شد
ماه روی تو در این آیـــنه ها پیـــدا شد


نامه ی مهـرتو دردیده چراغی افروخت
که به یک لحظه جهان در نظرم زیبا شد

 
نامه ات پیرهن یوسف من بود و از آن
چشم یعقوب دل غـــــــم زده ام بینا شد


گفتم آخــر چه توان کــرد ز اندوه فـــراق
طاقتم نیست که این غصه توان فرسا شد


ناگهان یاد تو بر جان و دلم شعله فکند
دل تنهــــا شده ام برق جهــان پیما شد


آمدم از پــی دیدار تو با چشــم خیال
در همان حالت سوازدگی در وا شد


باورت نیست بگویم که در آن غربت تلخ
قامـت سبـــز تو در خلــوت من پیـــدا شد


آمدی نغمه زنان خنده کنان سرخوش و مست
لـب خامــــوش تـو پیـــش نگهـــــم گـویــا شد


بوسه دادی و سخن گفتی و رفتی چو شهاب
ای عجـب بـــار دگــــر دور جـدایـی هـا شد


ای پرستو ی مهاجر چو پریدی زین بام
بار دیگـــر دل غربت زده ام تنـــها شد


باز من ماندم و تنهایی و خونگرمی اشک
بـاز شب آمـد و چشمــم ز غـمت دریا شد

 

                               مهدی سهیلی

الهی

الهی غمم بار خاطر نباشد
که در غم مرا جان صابر نباشد

 
الهی نباشد وداعی و گر هست
برای کسی بار آخر نباشد

 
به هنگام کوچ عزیزان الهی
نگه کردن از چشم شاعر نباشد

 
الهی کسی را که من دوست دارم
به دوران عمرم مسافر نباشد

                        مهدی سهیلی

پاییز اگر آمده باشی

پاییز اگر آمده باشی،
برگها زرد شده اند دیگر،
از واهمه ی خشاخش آنها که از شاخه جدا مانده اند.
پاییز اگر آمده باشی،
یادمانی از بهار نمی یابی،
که همه در گذر از عطشان تابستان سوخته است.
برگهایی که با بهار آمده بودند،
با پاییز رفتند.
پاییز اگر آمده باشی،
زمستان در انتظار تست،
می رسد پیش از آنکه امید به بهاری باز جوانه زند.

                                            آژند اندازه گر

شب

شب از نیمه گذشته است،
اما هنوز به صبح بسیار مانده.
روز که می رفت حرف تازه ای برای گفتن نداشت.
خورشید غروبش را در پس ابری نهان کرد،
و عاشقان بهانه های بسیار برای دلتنگی داشتند.
حالا شب از نیمه گذشته است دیگر.
خون را از افق آسمان شسته اند،
و کس خورشیدی را به انتظار نیست،
جز خورشید که تصویری مبهم از کاسه ای مسین
در رویای زربافت خود می بیند،
و سیاووشی که نگاهش در کاسه ی مس خونین است.

                                           آژند اندازه گر

خاطرات

 باز در چهره خاموش خیال
خنده زد چشم گناه آموزت
باز من ماندم و در غربت دل
 حسرت بوسه هستی سوزت
باز من ماندم و یک مشت هوس
باز من ماندم و یک مشت امید
یاد آن پرتو سوزنده عشق
 که ز چشمت به دل من تابید
باز در خلوت من دست خیال
صورت شاد ترا نقش نمود
بر لبانت هوس مستی ریخت
در نگاهت عطش طوفان بود
یاد آن شب که ترا دیدم و گفت
 دل من با دلت افسانه عشق
چشم من دید در آن چشم سیاه
نگهی تشنه و دیوانه عشق
یاد آن بوسه که هنگام وداع
بر لبم شعله حسرت افروخت
 یاد آن خنده بیرنگ و خموش
 که سراپای وجودم را سوخت
رفتی و در دل من ماند به جای
عشقی آلوده به نومیدی و درد
نگهی گمشده در پرده اشک
حسرتی یخ زده در خنده سرد
آه اگر باز بسویم آیی
دیگر از کف ندهم آسانت
ترسم این شعله سوزنده عشق
آخر آتش فکند بر جانت

فروغ فرخزاد

آمده ام تا که نگاهی کنی

آمـده ام تا کـه نگـــاهی کـنی                   بغـض مـرا بســته بـه آهـی کنی

چشم مــرا راه به جایی دهی                   اشک مـرا رسـته و راهـی کنی

کوچه این نای زغم خسته را                   بـاز کنــی قبــــر سیــاهـی کنی

قفل زبان بشکنی و همچـنان                   یـوسفـــی آزاد ز چــاهــی کنی

یوسف اگر پادشه مصـر شد                   خـود تو زبـان لایق شاهی کنی

باز کنی بسته قفـس سینه را                    بــاز کــه نـــه لایتنـــــاهی کنی

گوش کنی کاش تو درد دلم                     تا کــه رهـــایـم ز تبــاهـی کنی

قدرزکف رفته وبی پا و سر                   عاشق خود صاحب جاهی کنی

ختم سخن خواهش من تا ابد                    بر تـو گـدا باشـم و شـاهی کنی

                  چشم رضا و مرحمت بر همه باز می کنی

                  نوبت عاشقت شده این همه ناز می کنی؟

 

                                                            من که غریبـه نیستــم عاشقـم آشنــای تو

                                                            رسم وفا چه می کنی؟ قصه دراز می کنی؟

                                        

                  بی تو منـم غریبه و غریب تر ز من تویــی

                  غربت خود کجا بری؟ با که تو رازمی کنی؟

 

                                                           من که زپا فتـاده ام کـس نکند به من وفا

                                                           باز وفا کنی به حق یا که مجاز می کنی؟

                 

                  ناله زغم چو سردهم خنده زنی به روی من

                  روی کنـم به میـکده بانگ حجــــاز می کنی

 

                                                          ساز شکسته دلـم سـوز درون برون دهد

                                                         داغ به دل گذاریم، کوک به ساز می کنی؟

 

                 روز جــــزا رسـد مگــر تا کـه ز مـن یاد کنی

                 جان دو صد چو من بگیر،عمر دراز می کنی

 

                                                        می روم از شهر شما با دل غرقابه به خون

                                                        بال مرا که بسته ای، گوی که باز می کنی

 

                  خسته شدم زغصه ها، زگفته ها، نگفته ها

                  جان که سپـــارمت کنون ناله فراز می کنی

 

                  

تنهای بعد از تو

چه تا ریک و چه دلگیرم در این شبهای بعد از تو

به زخمی خو گرفتم، زخم نا پیدای بعد از تو

 

منم با یک سبد آوازهمراهی، تو تنهایی

و من حالا به فکرم ، فکر یک تنهای بعد از تو

 

و شعرم شاخه تنگ قفسهای منِ من شد

غزل ، این یار دیرینه که شد آوای بعد از تو

 

و چون رودی که گم کرده خَم دریایی خود را

نمی دانم چه باید کرد ، فرداهای بعد از تو

 

تو صبحی در شب یلدای من بودی، ولی اینک

چه تاریک و چه دلگیرم در این شبهای بعد از تو

نـه از آشنا یـان  وفـــــــا  دیـده ام                           نه در باده نوشــان صفــا دیده ام

ز نـا مـــردمـی هـا  نــرنجد  دلــم                           که از چشـم خود هم خطا دیده ام

به خا کستـــر دل نگیــــرد شراب                          من از بـــرق چشمــی بلا دیده ام

وفــای تو را نـازم ای اشـک غـم                           که در دیده عمــری تو را دیده ام

طبیبـا مکــن منعـــم از جــام مـِی                           کـه درد  درون  را  دوا  دیـده ام

حــریـم خـدا شـد چـه شبـهـــا دلـم                           که خـود را زعا لــم جـدا دیده ام

از آن رو نریزد سرشکم به چشم                           که در قطـــره هایش خدا دیده ام