همسفر خاموش
شعرهمسفر خاموش
شعر
مسـتی و درد من و درمــان دلـــدارش کـجاست؟
بایع عشــــق من و دل را خـریـدارش کجاست؟
آنــکه از راه آمد و دل را گرفتـــارش چــو کرد
حال بیند عشـــق من چشـــم فنا کارش کجاست؟
من به بند او چو بودم ، هیچ غیـــرش ناستـودم
نـا جــــی قلب من و دست رها کارش کجاست؟
روزها چشمم به راه است، شامگاهان غرق آب
مردم از تنهـــایی وبی کسی و عشـــق و سراب
آنــکه تنـــــها آمد وتنــــهائیم درمــــان نمـــــود
کــو بیـــاید تا ببیـند یــار تنهـــایش کجـاست؟
افســــــر
بی نگاهِ عشـق مجنـون نیز لیلایی نداشت
بی مقـدس مریمـی دنیـا مسیحـایی نداشت
بی تو ای شوق غـزل آلـوده‌یِ شبهــای من
لحظه‌ای حتی دلـم با من هـم آوایی نداشـت
آنقدر خوبی که در چشـمان تو گــم می‌شوم
کاش چشمـان تو هم اینقدر زیبـایی نداشت!
این منم پنهان تــرین افســانه یِ شبــهای تو
آنکه در مهتاب باران شـوقِ پیـدایی نداشـت
در گریز از خلـوت شبهــایِ بی پایان خود
بی تو اما خوابِ چشمم هیچ لالایـی نداشـت
خواستم تا حرف خود را با غــزل معنا کنم
زیر بارانِ نگـاهت شعـــر معنـایی نداشـت
پشت دریاها اگر هم بود شهـــری هاله بود
قایقی می‌ساختـــم آنجا که دریـایـی نداشـت
پشت پا می‌زد ولی هرگــز نپـرسـیدم چــرا
در پـس ناکـامیــم تقدیـــــر جاپایـی نداشـت
شعــرهایم می نوشتــم دستهـایـم خسـته بود
درشب بارانی‌ات یک قطره خوانایی نداشت
ماه شب هم خویش می‌آراست با تصویرِ ابر
صورت مهتابی‌ات هرگز خودآرایی نداشت
حـرفهـــای رفتنت اینقـدر پنهــانی نبـود
یا اگر هم بود ، حرفـی از نمـی آیـی نداشت
عشق اگر دیروز روزازروز‌گارم محو بود
در پسِ امروز‌ها دیــروز، فــردایـی نداشت
بی تواما صورت این عشـق زیبایی نداشت
چشمهایت بس که زیبـا بود زیبـایی نداشت
برگرد
برگرد بی تو بغض فضا وا نمی شود
یک شاخه یاس عاطـــفه پیدا نمی شود
در صفحه دلم تو نوشـتی صبور باش
قلبـــــم غبـــار دارد و معنــا نمی شود
بی تو شکست و پنجــره رو به آسمان
غــــم در حریــم آبی دل جا نمی شود
دریـای تـو پنــــاه نگـاه شکــسته است
هر دل که مثل قلب تو دریا نمی شود
می خواستم بچینم ازآن سوی دل گلی
اما بـدون تـو کـه گلــی وا نمـــی شود
دردیست انتظــار که درمان آن تویی
این درد تلــخ بـی تــو مداوا نمی شود
زیباتـرین گلــی که پسنـدیـده ام تـویی
گل مثل چشمـهای تـو زیبـا نمی شود
بـی تـو شکـسته شد غــــزل آشنا ییــم
این رسـم مهـــربانی دنیـــا نمـی شود
گفتی صبـــور باش و به آینـده بنگــر
پروانه که صبــور و شکیبا نمی شود
شبنــم گل نـگاه مـرا بار شـسته است
دل در کنــار یـاد تـو تنــها نمـی شود
گلدان یاس بی توشکست وغریب شد
گلدان بدون عشـق شکـــوفا نمی شود
باران کویرروح مرا می برد به اوج
امــا دلــم بــدون تـو شیــدا نمـی شود
رفتی و بی تونــام شکفـتن غریب شد
دیگر طلوع مهـــــر هویـدا نمی شود
رویای من همیشه به یاد توسبز بود
رفتی و حرفی از غم رویا نمی شود
رفتی و دل میان گلستان غریب ماند
دیگر بهــــار محـو تماشـا نمی شود
یک قاصدک کنارمن آمد کمی نشست
گفتم که صبح این شب یلدا نمی شود
دل های منتظـــر همه تقدیم چشـم تو
امروز بی حضور تو فردا نمی شود
مریم حیدرزاده
ببار ای ابر
ببار ای ابــر بغض آلـود طـوســی
بر این خاک بدون رنگ و بی آب
ببار بـر هــرچه می خـواهی غــم آلود
ببار بر عرصه ی خاموش این خواب
در این شب های بی مهتاب و رویا
در این دنیای پوشـــا لی و غمگیــن
بــزن با تیـــغ تیـــزت ای نـم آلــود
رگ یخ بسته ی این خواب سنگین
ببار ایـن نازنیـــن ویرانگـــر درد
ببار بر رنـــج های ایـن بیـــــابان
بشــویان چرک ها و فتنـــه ها را
از در و دیوارهای این خیــــابان
ببار ای خــــارق اجبـــار مطلــــق
ببار بر چهره ی بی اشک و لبخند
رهــایـم کـن تــو ای اشک مقــدس
ببار بـر آرزو . بر عشــــق در بند
سعید قنبری
مرثیه زمان
در قاب های پوسیده ی ایوان
لبخندی خشک،
بر ستون ها سایه افکنده است
از کران تا بی کران،دیوار کشیده اند؛
ابرهای سپید در آسمان آبی غوطه ورند
و از روشنی آسمان کسالت می بارد،
من فرجام را در هیچ کتابی نخواندم
و هیچ جادویی را
والاتر از دوست داشتن نیافتم
اما هیچ عشقی را عشق ندیدم؛
در قافیه ها به دنبال وزن خود بودم
در آینه ها زشتی می جستم
در شب خورشید
و در روز امید،
هه...خنده دار و تلخ است
آری،اما شیرین و زهر آلود.
بدرود گذشته
بدرود لحظه های پوچی
بر خود بدرود می گویم
تا به استقبال زمان خود روم،
نه به انزوایی که در کنج اتاق گره خورده
و نه خاکستری که از سوختن صلیب تنهایی باقی ست
به استقبال زمان خود
برای کشف زبان خود
درش به دنبال سخن می روم
نه لالایی های کودکانه.
من نه آن بیدک مجنونم
که تنش میهمانخانه ی گنجشکان پیر است
و نه آن گمراهی که هر میکده سر منزل اوست
من اینم
شاید هیچ و شاید... .
عماد سمیعی
بچه شیر
توی یه غروب دلگیر ، وسط یه جنگل پیر
لوله تفنگا غرید ، طرف یه گله ی شیر
یکی شون نعره زد افتاد ، بقیه رفتن کنارش
می لیسیدن جای تیرو ، بچه ش افتاد روی یالش
تو چشای شیر ذل زد ، از نگاه شیر خوندش که آدم دشمن شیره !
بچه شیر به گله گفتش ، می خواد انتقام بگیره !
نعره زد دوید و رفتش بیرون جنگل تاریک
می دونست آدما اونجان ، پشت اون بیشه ی باریک
اون رسید اول جنگل ، دید که آدما همونجان !
یادش اومد که پدر گفت : " آدما دشمن شیران "
توی یه غروب دلگیر ، بیرون یه جنگل پیر
لوله تفنگا غرید ، طرف بچه ی اون شیر !
سعید قنبری
مرگ و زندگی
مرگ از زندگی پرسید :
آن چیست که باعث می شود تو شیرین و من تلخ جلوه کنم ؟ زندگی لبخندی زد و گفت :
دروغ هایی که در من نهفته است و حقیقتی که تو در وجودت داری !
دیگه غصه خوردنم سیرم نمی کنه !
شدم مثل کویر تشنه یی که ابرای سیاه خسته ی باریدنشن
مثل یه آوازی که گوشای بی تفاوت براش نقش دروازه رو دارن
مثل مزه ی تکراری آب واسه سنگای رودخونه !
درست مثل همون کوهی که هر روز دم غروب خورشید و پشتش قایم می کنه
مثل یه پل کهنه که روزی هزار تا عابر بی خبر از روش رد می شن ...
بدبختی ما آدما اینه که عادت کردیم به عادت کردن
و این تنها دلیل بی تفاوتیه !
سعید قنبری
بذار تا برات بگم
بذار تا برات بگم :
وقتی که فردا صب خورشید دامنشو رو شهر پهن کنه
وقتی که صدای بوق ماشینا سکوت خیابونو بهم بزنه
وقتی قاصدک مسافر از راه برسه و رو سکوی پنجره فرود بیاد
وقتی که فواره پارک با گلا و چمنا آب بازی کنه
وقتی صدای "بابا نان داد" بچه ها از پنجره کلاس شنیده بشه
وقتی که میوه فروش سر کوچه جلوی مغازه شو آب و جارو کنه
وقتی که اولین خمیر نونوائی با تن داغ تنور آشنا بشه
وقتی که اخبارگوی رادیو شروع کنه به خوندن دروغای رو کاغذ
و قتی که تو چشماتو باز کنی و صدای همیشگی روز و بشنوی !
من
من تو انتهای این روزگار لعنتی دارم دنبال یه جا پا می گردم که پامو روش محکم کنم !
سعید قنبری
یاسهای سپید
هر بامدادگاه
با یاد روی تو
گلهای یاس را
پرواز می دهم
به شهر فرشتگان
تو یک فرشته ای
که تنها میان جمع
افتاده ای به بند
تنهایی ترا
دیشب کبوتری
از پشت شیشه های اتاق محقرم
فریاد کرد و رفت
ای دستهای تو سرشار از خدا
ای چشمهای تو لبریز رنجها
برخیز و بال خویش
بگشای سوی عشق
که در آن دیار پاک
یک خسته دگر در انتظار توست
رسول نجفیان
