همسفر خاموش
شعرهمسفر خاموش
شعرشب
شب از نیمه گذشته است،
اما هنوز به صبح بسیار مانده.
روز که می رفت حرف تازه ای برای گفتن نداشت.
خورشید غروبش را در پس ابری نهان کرد،
و عاشقان بهانه های بسیار برای دلتنگی داشتند.
حالا شب از نیمه گذشته است دیگر.
خون را از افق آسمان شسته اند،
و کس خورشیدی را به انتظار نیست،
جز خورشید که تصویری مبهم از کاسه ای مسین
در رویای زربافت خود می بیند،
و سیاووشی که نگاهش در کاسه ی مس خونین است.
آژند اندازه گر
خاطرات
باز در چهره خاموش خیال
خنده زد چشم گناه آموزت
باز من ماندم و در غربت دل
حسرت بوسه هستی سوزت
باز من ماندم و یک مشت هوس
باز من ماندم و یک مشت امید
یاد آن پرتو سوزنده عشق
که ز چشمت به دل من تابید
باز در خلوت من دست خیال
صورت شاد ترا نقش نمود
بر لبانت هوس مستی ریخت
در نگاهت عطش طوفان بود
یاد آن شب که ترا دیدم و گفت
دل من با دلت افسانه عشق
چشم من دید در آن چشم سیاه
نگهی تشنه و دیوانه عشق
یاد آن بوسه که هنگام وداع
بر لبم شعله حسرت افروخت
یاد آن خنده بیرنگ و خموش
که سراپای وجودم را سوخت
رفتی و در دل من ماند به جای
عشقی آلوده به نومیدی و درد
نگهی گمشده در پرده اشک
حسرتی یخ زده در خنده سرد
آه اگر باز بسویم آیی
دیگر از کف ندهم آسانت
ترسم این شعله سوزنده عشق
آخر آتش فکند بر جانت
فروغ فرخزاد
آمده ام تا که نگاهی کنی
آمـده ام تا کـه نگـــاهی کـنی بغـض مـرا بســته بـه آهـی کنی
چشم مــرا راه به جایی دهی اشک مـرا رسـته و راهـی کنی
کوچه این نای زغم خسته را بـاز کنــی قبــــر سیــاهـی کنی
قفل زبان بشکنی و همچـنان یـوسفـــی آزاد ز چــاهــی کنی
یوسف اگر پادشه مصـر شد خـود تو زبـان لایق شاهی کنی
باز کنی بسته قفـس سینه را بــاز کــه نـــه لایتنـــــاهی کنی
گوش کنی کاش تو درد دلم تا کــه رهـــایـم ز تبــاهـی کنی
قدرزکف رفته وبی پا و سر عاشق خود صاحب جاهی کنی
ختم سخن خواهش من تا ابد بر تـو گـدا باشـم و شـاهی کنی
چشم رضا و مرحمت بر همه باز می کنی
نوبت عاشقت شده این همه ناز می کنی؟
من که غریبـه نیستــم عاشقـم آشنــای تو
رسم وفا چه می کنی؟ قصه دراز می کنی؟
بی تو منـم غریبه و غریب تر ز من تویــی
غربت خود کجا بری؟ با که تو رازمی کنی؟
من که زپا فتـاده ام کـس نکند به من وفا
باز وفا کنی به حق یا که مجاز می کنی؟
ناله زغم چو سردهم خنده زنی به روی من
روی کنـم به میـکده بانگ حجــــاز می کنی
ساز شکسته دلـم سـوز درون برون دهد
داغ به دل گذاریم، کوک به ساز می کنی؟
روز جــــزا رسـد مگــر تا کـه ز مـن یاد کنی
جان دو صد چو من بگیر،عمر دراز می کنی
می روم از شهر شما با دل غرقابه به خون
بال مرا که بسته ای، گوی که باز می کنی
خسته شدم زغصه ها، زگفته ها، نگفته ها
جان که سپـــارمت کنون ناله فراز می کنی
تنهای بعد از تو
چه تا ریک و چه دلگیرم در این شبهای بعد از تو
به زخمی خو گرفتم، زخم نا پیدای بعد از تو
منم با یک سبد آوازهمراهی، تو تنهایی
و من حالا به فکرم ، فکر یک تنهای بعد از تو
و شعرم شاخه تنگ قفسهای منِ من شد
غزل ، این یار دیرینه که شد آوای بعد از تو
و چون رودی که گم کرده خَم دریایی خود را
نمی دانم چه باید کرد ، فرداهای بعد از تو
تو صبحی در شب یلدای من بودی، ولی اینک
چه تاریک و چه دلگیرم در این شبهای بعد از تو
نـه از آشنا یـان وفـــــــا دیـده ام نه در باده نوشــان صفــا دیده ام
ز نـا مـــردمـی هـا نــرنجد دلــم که از چشـم خود هم خطا دیده ام
به خا کستـــر دل نگیــــرد شراب من از بـــرق چشمــی بلا دیده ام
وفــای تو را نـازم ای اشـک غـم که در دیده عمــری تو را دیده ام
طبیبـا مکــن منعـــم از جــام مـِی کـه درد درون را دوا دیـده ام
حــریـم خـدا شـد چـه شبـهـــا دلـم که خـود را زعا لــم جـدا دیده ام
از آن رو نریزد سرشکم به چشم که در قطـــره هایش خدا دیده ام
