مرثیه زمان

در قاب های پوسیده ی ایوان
لبخندی خشک،
بر ستون ها سایه افکنده است
از کران تا بی کران،دیوار کشیده اند؛

ابرهای سپید در آسمان آبی غوطه ورند
و از روشنی آسمان کسالت می بارد،

من فرجام را در هیچ کتابی نخواندم
و هیچ جادویی را
والاتر از دوست داشتن نیافتم
اما هیچ عشقی را عشق ندیدم؛

در قافیه ها به دنبال وزن خود بودم
در آینه ها زشتی می جستم
در شب خورشید
و در روز امید،
هه...خنده دار و تلخ است
آری،اما شیرین و زهر آلود.

بدرود گذشته
بدرود لحظه های پوچی
بر خود بدرود می گویم
تا به استقبال زمان خود روم،
نه به انزوایی که در کنج اتاق گره خورده
و نه خاکستری که از سوختن صلیب تنهایی باقی ست

به استقبال زمان خود
برای کشف زبان خود
درش به دنبال سخن می روم
نه لالایی های کودکانه.

من نه آن بیدک مجنونم
که تنش میهمانخانه ی گنجشکان پیر است
و نه آن گمراهی که هر میکده سر منزل اوست
من اینم
شاید هیچ و شاید... .

                                           عماد سمیعی

بچه شیر

توی یه غروب دلگیر ، وسط یه جنگل پیر
لوله تفنگا غرید ، طرف یه گله ی شیر
یکی شون نعره زد افتاد ، بقیه رفتن کنارش
می لیسیدن جای تیرو ، بچه ش افتاد روی یالش
تو چشای شیر ذل زد ، از نگاه شیر خوندش که آدم دشمن شیره !
بچه شیر به گله گفتش ، می خواد انتقام بگیره !
نعره زد دوید و رفتش بیرون جنگل تاریک
می دونست آدما اونجان ، پشت اون بیشه ی باریک
اون رسید اول جنگل ، دید که آدما همونجان !
یادش اومد که پدر گفت : " آدما دشمن شیران "
توی یه غروب دلگیر ، بیرون یه جنگل پیر
لوله تفنگا غرید ، طرف بچه ی اون شیر !

                                     سعید قنبری

مرگ و زندگی

                                                                              

                              مرگ از زندگی پرسید :
        آن چیست که باعث می شود تو شیرین و من تلخ جلوه کنم ؟          
     زندگی لبخندی زد و گفت :
        دروغ هایی که در من نهفته است و حقیقتی که تو در وجودت داری !

                                                                              

دیگه غصه خوردنم سیرم نمی کنه !
شدم مثل کویر تشنه یی که ابرای سیاه خسته ی باریدنشن
مثل یه آوازی که گوشای بی تفاوت براش نقش دروازه رو دارن
مثل مزه ی تکراری آب واسه سنگای رودخونه !
درست مثل همون کوهی که هر روز دم غروب خورشید و پشتش قایم می کنه
مثل یه پل کهنه که روزی هزار تا عابر بی خبر از روش رد می شن ...
بدبختی ما آدما اینه که عادت کردیم به عادت کردن
و این تنها دلیل بی تفاوتیه !

                                                              سعید قنبری

بذار تا برات بگم

بذار تا برات بگم :
وقتی که فردا صب خورشید دامنشو رو شهر پهن کنه
وقتی که صدای بوق ماشینا سکوت خیابونو بهم بزنه
وقتی قاصدک مسافر از راه برسه و رو سکوی پنجره فرود بیاد
وقتی که فواره پارک با گلا و چمنا آب بازی کنه
وقتی صدای "بابا نان داد" بچه ها از پنجره کلاس شنیده بشه
وقتی که میوه فروش سر کوچه جلوی مغازه شو آب و جارو کنه
وقتی که اولین خمیر نونوائی با تن داغ تنور آشنا بشه
وقتی که اخبارگوی رادیو شروع کنه به خوندن دروغای رو کاغذ
و قتی که تو چشماتو باز کنی و صدای همیشگی روز و بشنوی !
من
من تو انتهای این روزگار لعنتی دارم دنبال یه جا پا می گردم که پامو روش محکم کنم !

                                                                                                سعید قنبری

یاسهای سپید

هر بامدادگاه
با یاد روی تو
 گلهای یاس را
 پرواز می دهم
 به شهر فرشتگان
تو یک فرشته ای
 که تنها میان جمع
افتاده ای به بند
تنهایی ترا
دیشب کبوتری
از پشت شیشه های اتاق محقرم
فریاد کرد و رفت
 ای دستهای تو سرشار از خدا
ای چشمهای تو لبریز رنجها
برخیز و بال خویش
 بگشای سوی عشق
 که در آن دیار پاک
یک خسته دگر در انتظار توست

                        رسول نجفیان

قاصدکها

دوباره قاصـد ک ها پـر گشـودند
 سیاهی زیـن شب تیــره زدودند

 
نسیــم عشـــق بـازآوردشــان باز
به سوی شهــر آنـان را به پرواز

 
سخن از عشق بودی در دم آغاز
پسین دم هم به نام عشـق شد باز

 
کنــار پنجـــره از پشـت شیــشه
 لبــان بســته ام مانــده به کوچه 

 ز چشمم می کنـم این مویه آوا
دوباره قاصدک هـا قاصدک ها

                      رسول نجفیان

باز شب آمد

باز شب آمد و چشمم ز غمت دریا شد
ماه روی تو در این آیـــنه ها پیـــدا شد

نامه ی مهـرتو دردیده چراغی افروخت
که به یک لحظه جهان در نظرم زیبا شد

 
نامه ات پیرهن یوسف من بود و از آن
چشم یعقوب دل غـــــــم زده ام بینا شد

گفتم آخــر چه توان کــرد ز اندوه فـــراق
طاقتم نیست که این غصه توان فرسا شد

ناگهان یاد تو بر جان و دلم شعله فکند
دل تنهــــا شده ام برق جهــان پیما شد

آمدم از پــی دیدار تو با چشــم خیال
در همان حالت سوازدگی در وا شد

باورت نیست بگویم که در آن غربت تلخ
قامـت سبـــز تو در خلــوت من پیـــدا شد

آمدی نغمه زنان خنده کنان سرخوش و مست
لـب خامــــوش تـو پیـــش نگهـــــم گـویــا شد

بوسه دادی و سخن گفتی و رفتی چو شهاب
ای عجـب بـــار دگــــر دور جـدایـی هـا شد

ای پرستو ی مهاجر چو پریدی زین بام
بار دیگـــر دل غربت زده ام تنـــها شد

باز من ماندم و تنهایی و خونگرمی اشک
بـاز شب آمـد و چشمــم ز غـمت دریا شد

                               مهدی سهیلی

الهی

الهی غمم بار خاطر نباشد
که در غم مرا جان صابر نباشد

 
الهی نباشد وداعی و گر هست
برای کسی بار آخر نباشد

 
به هنگام کوچ عزیزان الهی
نگه کردن از چشم شاعر نباشد

 
الهی کسی را که من دوست دارم
به دوران عمرم مسافر نباشد

                        مهدی سهیلی

پاییز اگر آمده باشی

پاییز اگر آمده باشی،
برگها زرد شده اند دیگر،
از واهمه ی خشاخش آنها که از شاخه جدا مانده اند.
پاییز اگر آمده باشی،
یادمانی از بهار نمی یابی،
که همه در گذر از عطشان تابستان سوخته است.
برگهایی که با بهار آمده بودند،
با پاییز رفتند.
پاییز اگر آمده باشی،
زمستان در انتظار تست،
می رسد پیش از آنکه امید به بهاری باز جوانه زند.

                                            آژند اندازه گر