چگونه فراموشت کنم تو را؟
که از خرابه های بی کسی به قصر سپید عشق هدایتم کردی.
عاشقی بی قرار و یاری با وفا برای خویش ساختی.
آهو بره ای شدی که دوستی گرگ را پذیرفتی.
و برای اشکهای او شانه هایت را ارزانی داشتی.
و با صداقت عاشقانه ات دلش را به دست آوردی.
چگونه فراموشت کنم تو را، که سالها در خیالم سایه ات را می دیدم.
وطپش قلبت را حس می کردم. وبه جستجوی یافتنت به در گاه پرودگار دعا می کردم، که ای خدا پس کی او را خواهم یافت.
چگونه فراموشت کنم تو را؟
که همزمان با تولد ت در قلبم همه را فراموش کردم.
برایم تمامی اسمها بیگانه شده اند و همه خاطراتم مرده اند.
دستم را به تو می دهم، قلبم را به تو می دهم، فکرم را نیز به تو می دهم.
بازوانم را به تو می بخشم، و نگاهم از آن توست، و شانه هایم که نپرس. دیگر با من غریبه اند و تمامی لحظات تو را می خواهند و برای عطر نفسهایت د لتنگی می کنند.
چگونه فراموش کنم تو را؟
که قلم سبزم را به تو هدیه کردم که حتی نوشته هایت همرنگ نوشته هایم باشند.
پیش ترها سبز را نمی شناختم . بهتر بگویم ، با سبز رفاقتی نداشتم. سبز را با تو شناختم و دلم می خواهد که با یاد تو همیشه سبز بنویسم.
دلت را به من بده، فکرت را به من بده، سرت را روی شانه هایم بگذار.
و بگذار عطر کلماتت را میان هم قسمت کنیم...
هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود
از دِماغ من سرگشته خیال دهنت
به جفای فلک و غصه دوران نرود
در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند
تا ابد سر نکشد وز سر پیمان نرود
هرچه جز بارِغمت بردل مسکین منست
برود از دل من وز دل من آن نرود
آنچنان مهر تواَم در دل و جان جای گرفت
که اگر سر برود از دل و از جان نرود
گر رود از پی خوبان دل من معذورست
درد دارد چه کند کز پی درمان نرود
هر که خواهد که چو حافظ نشود سر گردان
دل به خوبان ندهد وز پی ایشان نرود