نگذار؛

نه سیاهی،

نه سکوت،

نه دیوار و نه سیم خاردار

و نه حتّی من،

لبخندت را از من بگیرد.

بگذارشیرینی لبخندت

تلخی گذشته را بیرنگ کند...

هر جا که هستی باش؛

با من باش؛

برای من باش؛

تا همیشه

درس عشق

تــــا کـــه از دیــــوان هستی درس عشق آموختیم

سینــــه را چون لالـــه از داغ محبت ســــوختــیم

عنــــدلیب هـــر چمـــن بـــودیم از غــوغـای زاغ

عــــزلت عنقـــا گـــزیدیـــم از نــــوا لب دوختیــم

روزگــــاری گـــر چه بازار تملـــــق گـرم بــــود

مـــا بهـــر نا کس متــاع آبـــــرو نفـــــــروختیـــم

عاقبت از تنگنـــــای خـــاک ســر بر مـــی کشــد

گنج اسراری کــــه در کــــان ضمیـــر انــدوختیم

نـــام ما از دفتــــر گیتـــی فـــدایی محــــو نیسـت

تا که از دیــــــوان هستی درس عشق آمـوختیـم

توبه

دوست دارم پس از این شیشه نشکن باشم          تو اگر سنگی و بیرحم من آهن باشم

هست اگر در سرم اندیشه اسطــوره شدن         پیرو مکتب مجنــــون نه تهمـتن باشم

خسته شد شانه ام ازوزنه مردی ای کـاش         مرد باشی تو و من ثا نیه ای زن باشم

جفت من کیست که بیهوده پی اش میگردم         شاید آن نیـمه گم گشــته خود من باشم

باز هـم گمــشده ای در تــو بیـابــم مپســند         که در انباری احسـاس توسوزن باشم

تـوبه کـردم ز تـو و چشــم تـو یعنــی باید         باز هم منتظــر تـوبـه شـکـــستن باشم

مگذر از من.................

مگذر از من ای که در راه تو از هستی گذشتم
با خیال چشم مستت از می و مستی گذشتم
 دامن گلچین پر از گل بود از باغ حضورت
من چو باد صبح از آنجا با تهی دستی گذشتم
من از آن پیمان که با چشم تو بستم سال پیشین
گر تو عهد دوستی با دیگری بستی گذشتم
چون عقابی می زنم پر در شکوه بامدادان
من که با شهبال همت زین همه پستی گذشتم
 پاکبازی همچو من در زندگی هرگز نبینی
مگذر از من ای که در راه تو از هستی گذشتم

 

پیغام  مستیم و دل به چشم تو و جام داده ایم  سامان دل به جرعه فرجام داده ایم محرم تری ز مردمک دیدگان نبود زان بانگاه سوی تو پیغام داده ایم چون شمع اگر به محفل تو ره نیافتیم  مهتاب وار بوسه بر آن ببام داده ایم دور از تو با سیاهی شب های غم گذشت این مردنی که زندگی اش نام داده ایم  با یاد نرگس تو چو باران به هر سحر  صد بوسه بر شکوفه بادام داده ایم وز موج خیز فتنه دل بی کشیب را در ساحل خیال تو آرام داده ایم

از صبــح ازل شاهد و مشـهـود علی بود                     از شام ابد عابد و معبـــود علی بود

در درگـه حــق ســاجـد مسجـود علی بود                     تا صورت پیــوند جهـــان علی بود

شاهی که سخی بود و جـلی بود علی بود                     مرات جمـــال ازلـــی بود علی بود

اربـاب و شـه لــم یـزلـــی بــود علی بود                     سلطان سخا و کرم و جود علی بود

تو صفاد ده عشق و صفای منی          تو فرشته باغ و سرای منی

تو نمـک زن شـور و نـوای منی          تو بقـا  تو نشـان بقـای منی

تو بـرون  زتصـرف آب و گلی          تو نشاط روان و فروغ دلی

تو به دیده منی  تو به سینه گلی          تو تجسم عشق وصفای منی

                          تو دلیل وجود خدای منی

تو نــوا گـر مستــی ما شـده ای           تو خدا نه که نورخداشده ای

عجبـا عجبـا که چه ها شـده ای           تو نه قبله که قبله نما ی منی

                          تو دلیل وجود خدای منی

هر روز دلم به زیر باری دگر است		در دیده‌ی من ز هجر خاری دگر است
من جهد همی‌کنم قضا می‌گوید		بیرون ز کفایت تو کاری دگراست

* * *

جز نقش تو در نظر نیامد ما را		جز کوی تو رهگذر نیامد ما را
خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت		حقا که به چشم در نیامد ما را

گفتی که:

           چو خورشید زنم سوی تو پر

                                                   چون ماه شبی می کشم از پنجره سر

اندوه که خورشید شدی                           تنگ غروب...

افسوس که مهتاب شدی                          وقـت سحـــر...

محصول عشق

آنکه

      عشق 

              می کارد

                   اشک درو می کند