همسفر خاموش
شعرهمسفر خاموش
شعربا تو یــار شوم
بـاش تـا موســم گـل با تو به گلــزار شوم
فصـــل دیــدار شــود ، قاصــدِ دیــدار شوم
از سکــوتِ دلِ محتــاطِ مـن آزرده مبــاش
خلـوتـی نیست کــه گـوینــده اســرار شوم
مــن به پـایـانِ غـــم و اُوج سـلامـت برسم
آن زمــانی که به درمــانِ تـو بیمــار شوم
ماه چشمــان توچون روشنــیِ خواب شود
برمن ازخوابِ توسخت است که بیدارشوم
میـوۀ عشقِ تو سنـگین شده بر شـاخـۀ دل
مـرگِ مـن بـاد اگــر بـی تو سبکــبار شوم
زیــرِ بــاران مصــائـب کــه ببــارد دائـــم
چتــرِ گیسـویِ تـو را از تـو خـریدار شوم
عطــرِ لبخندِ تو را گــر به کف آرم روزی
دست شویـم ز سراینـدگـی ، عطــار شوم
طاقِ ابروی تو کو؟چوبۀ این دار کجاست؟
تـا کـه در سـایۀ مژگــانِ تـو بر دار شوم
عشق، دریا و توطوفان ومنم چون کشتی
می روم تا کـه به خشـمِ تـو گرفتـار شوم
آرزویم همه این بود و همیـن است هنوز
که تـو را یار ببینم... که تـو را یار شوم
عشــــــق
عشق یعنی مسـتی دیوانــگی
عشق یعنی با جهان بیگانگی
عشق یعنی شب نخفتن تا سحر
عشق یعنی سجده ها با چشم تر
عشق یعــنی سـر به دار آویخـتن
عشق یعنی اشک حسرت ریختن
عشق یعنی در جهـان رسـوا شدن
عشق یعنی مست و بی پروا شدن
عشق یعنی سوختن یا ساختن
عشق یعنـی زندگــی را باختن
بی تو به سر نمی شود
بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود
دلم اگر به دست تو به نیزه ای نشان شود
برای زخم نیزه ات سینه سپر نمی شود
صبوری و تحمل ات همیشه پشت شیشه ها
پنجره جز به بغض تو ابری و تر نمی شود
بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود
به فکر سر سپرد نم به اعتماد شانه ات
گریه بخشایش من که بی ثمر نمی شود
همیشگی ترین من لاله نازنین من
بیا که جز به رنگ تو دگر سحر نمی شود
بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود
حرف دل
بنام آنکه گل را آفرید تا بلبل برای درد دل کردن منت بیگانگان نشکد
اگه سبزم، اگه جنگل،اگه ماهی، اگه دریا،اگه اسمم همه جا هست، روی لبها،تو کتابا،اگه رودم رود گنگم،مثل بودا اگه پاک،اگه نوری به صلیبم، اگه گنجی زیر خاک... واسه تو قد یه برگم** پیش تو راضی به مرگم
اگه پاکم مثل معبد، اگه عاشق مثل هندو، مثل بندر واسه قایق، واسه قایق مثل پارو،اگه عکس چهل ستونم،اگه شهری بی حصار،واسه آرش تیر آخر، واسه جاده یه سوار... واسه تو قد یه برگم** پیش تو راضی به مرگم
اگه قیمتی ترین سنگ زمینم، توی تابستون دستای تو برفم،اگه حرفای قشنگ هر کتابم،برای اسم تو چند تا دونه حرفم،اگه سیلم پیش تو قد یه قطره،اگه کوهم پیش تو قد یه سوزن،اگه تن پوش بلند هر درختم، پیش تو اندازه دکمه پیرهن... واسه تو قد یه برگم** پیش تو راضی به مرگم
اگه تلخی مثل نفرین، اگه تندی مثل رگبار،اگه زخمی، زخم کهنه،بغض یک در رو به دیوار،اگه جام شوکرانی، تو عزیزی مثل آب،اگه ترسی، اگه وحشت، مثل مردن توی خواب... واسه تو قد یه برگم** پیش تو راضی به مرگم
عنوانش با خودت
خداوندا؛ تو می دانی که انسان بودن در این دنیا چه سخت و دشوار است و چه رنجها میکشد آنکس که انسان است و از
احساس شر مسار.
خداوندا؛ در کودکی به من آموختند که دیگران را دوست بدارم . ولی اکنون که یکی را دیوانه وار می پرستم می گویند که عشق
و دوست داشتن سوء تفاهمی است که با گفتن متا سفم تمام می شود.
با این حال: « گذشته فریبم داد»« حال آزارم می دهد»« وحشت دارم از آینده»
فال حافظ
لبــش می بوســـم و درمی کشـــم می بـه آب زند گـــا نـــی بــرده ام پـــی
نه رازش مــی توانــم گفــت با کـــس نـه کــس را مــی توانـــم دیـد با وی
لبش می بوسد و خون می خورد جام رُخــش می بیند وگل می کــند خـوی
بـده جــام مــی و از جــم مــکن یـــاد که می داند که جم کی بود و کی کی
بزن در پرده چنــگ ای مـاه مطــرب رگش بخــراش تا بخــروشـم از وی
گــل از خلــوت به بــاغ آورد مســند بساط زهـد همچـون غنــچه کن طی
چو چشمش مست را مخمـور مگذار بیــاد لـعلــش ای سـاقــی بـده مــی
نجــوید جــان از آن قــالب جـدایــی که باشد خون جامش در رگ و پـی
زبانت درکــش ای حـافظ زمــانـــی حـدیـث بــی زبـانـان بشــنو از نــی
پرواز را ...........به ........خاطر بسپار
|
و تو ای خدا ! در آن سکوت و انزوای محض در آن عرش بی پایان دیگر اندیشه مکن که چگونه رقم زنی حکایت فرجام ما را که اینبار خود به سویت آمده ایم ! | ||||
|
****************************************************
| ||||
