فال حافظ

لبــش می بوســـم و درمی کشـــم می              بـه آب زند گـــا نـــی بــرده ام پـــی

نه رازش مــی توانــم گفــت با کـــس              نـه کــس را مــی توانـــم دیـد با وی

لبش می بوسد و خون می خورد جام              رُخــش می بیند وگل می کــند خـوی

بـده جــام مــی و از جــم مــکن یـــاد              که می داند که جم کی بود و کی کی

بزن در پرده چنــگ ای مـاه مطــرب              رگش بخــراش تا بخــروشـم از وی

گــل از خلــوت به بــاغ آورد مســند               بساط زهـد همچـون غنــچه کن طی

چو چشمش مست را مخمـور مگذار               بیــاد لـعلــش ای سـاقــی بـده  مــی

نجــوید جــان از آن قــالب جـدایــی                که باشد خون جامش در رگ و پـی

زبانت درکــش ای حـافظ زمــانـــی                حـدیـث بــی زبـانـان بشــنو از نــی