همسفر خاموش
شعرهمسفر خاموش
شعردل سوخته
دل سوخته تــر از همــه دل سوختگا نـــــم از جمـــع پــرا کنـــده رنــدان جـــها نـــم
در دهنـــــه بازیگـــــری کهـــــنه دنیــــــا عشــق است قمـــار و من بازیگـــر آنـــم
با آنکـــه همــه باختـــه در بــازی عشــــقم بازنده تـرین هست در این جمــع نشـا نـم
ای عشــق از تــــو زهـــر است به کامـــم دل سوخت، تن سوخت، من ماندم و نامم
عمــریست که مــی بازم و یک بــرد ندارم اما چـه کنـــم عاشــق این کــهنه قمـــارم
ای دوست مزن زخم زبان جــای نصیحت بگــذار ببـارد به ســـرم سنـگ مصـیبت
من زنده از این جرمـم و بگذشته مجازات مرگـــست مرا گــر بزنــــم حرف نـدامت
بــا ید که ببـــــــازم ، بـــا درد بســـــا زم در مذهـب رنـــدان ایــن است نمــــا زم
من دربه در عشقـــم و رســـوای جـــها نم چون سایه به د نــبا ل ســر عشــق روانم
دل سوخــته تــر از همـــه سوختـــگا نــم از جمـــع پــراکنـــده رنـــدان جـــها نــــم
